Bajka o trzygłowym smoku (czyli: liryka, liryka i dramat w jednym)

źródło:www.liw-zamek.pl

Jest wieczór. Pisklęta wreszcie poszły spać, a ja siadam do planowania jutrzejszych lekcji. Właśnie kończę powtarzanie najważniejszych wiadomości, które uczniowie powinni zdobyć w minionych latach (ależ ci moi maturzyści mieli dziwne miny, kiedy omawialiśmy rozbiór zdania pojedynczego, a przecież to nie suahili, hehe).

Niezależnie od tego, z jaka klasą mam do czynienia treści się niewiele różnią. I tu tkwi problem. Ile bowiem razy można przywoływać najważniejsze cechy rodzajów literackich (wiem, wiem, nigdy dość, ale w ciągu jednego tygodnia przekroczyłam limit wytrzymałości, hehe)? I do tego została mi klasa wyjątkowo aktywnych pierwszaków, które nie znoszą się nudzić. 

Siedzę i myślę, jak też moje szkolne kotki mogą postrzegać literaturę. Toż to jakiś straszny potwór z wieloma głowami. I nagle EUREKA!!! Przecież każda głowa może powiedzieć coś o sobie. I tak powstała “Bajka o trzygłowym smoku”. I jeszcze  Najlepszy na Świecie Mąż wykonał schematyczny rysunek zwierza, w który wpiszemy jutro najważniejsze informacje. Będzie bajecznie i z kolorami (jak sobie dzieciaki pokolorują, hehe). A na zakończenie powtórka ze słowotwórstwa. Niechże się młodzież wysili i nazwie smoczysko po swojemu, ale tak, by wykorzystać słowo literatura. To do dzieła!

Chodzi po tym świecie smok,

który martwi się rok w rok.

A, że głowy ma aż trzy

Od tych zmartwień idą skry.

Cóż to trapi pana smoka?

Czemu wciąż nie zmrużył oka?

Że już o nim nie pamięta

ani chłopiec, ni dziewczęta.

Że już nie jest postępowy

,nowoczesny, rozrywkowy.

Może wy zgadniecie, mili,

jak ten smok nam czas umili?

* * *

Pierwsza głowa mówi składnie,

rym układa jak popadnie.

Nie pamięta czasem sama,

kiedy wiersz nam powiedziała.

W każdej swojej wypowiedzi,

jak u księdza na spowiedzi,

mówić pragnie o nastrojach

i wewnętrznych niepokojach.

Żeby nam nie było łatwo,

mówić może i zagadką.

Cudne zdania buduje

i metaforą na koniec mianuje.

* * *

Druga zaś głowa pierwszej nie słucha,

lecz śmieje się z niej od ucha, do ucha.

Niby do innych, lecz gada do siebie,

bo w monologu jest jej jak w niebie.

Chętnie stosuje przebieranki-

spędza na tym całe poranki.

Dwie pozostałe głowy nakłania

do wspólnego na deskach występowania.

* * *

Ostatnia głowa z pokorą stoi,

dwóch pozostałych się wcale nie boi.

Opisze wszystko, zamknie w fabule,

a później razem zagrają w zgadulę.

Może dorzuci poboczny wątek,

w którym odwiedzi piękny zakątek.

Akcja na tym zyska wspaniale,

gdy pozna smok pewną małą Alę.

* * *

I tak żyje nasz trzygłowy zwierz.

Jak ma na imię? Czy ty już wiesz?